Waarom gaat Arib bij Zomergasten zitten zonder verhaal?

Het is het grid dat elke Hollywood-regisseur boven zijn of haar nachtkastje heeft hangen; welk verhaal je ook vertelt, het komt er altijd op neer dat een hoofdpersoon in de shit zit en dat hij of zij iets moet oplossen met hulp van iemand anders.

Overduidelijk had oud-Tweede Kamervoorzitter Khadija Arib het boek van Schmidt niet gelezen toen zij aanschoof bij Theo Maassen om drie uur over zichzelf te praten bij Zomergasten. Terwijl zij in Den Haag toch al heel wat mensen voorbij zag komen die deze principes wél hanteren. Niet voor niets ondersteunen politici hun mening altijd met verhalen over mensen die ze toevallig onlangs ergens tegenkwamen (let op Jesse Klaver in dat verband, die komt altijd veel mensen tegen). Arib vergat het grootste gedeelte van haar verhaal; dat gedeelte waar je in de shit komt, een zelfanalyse maakt en er sterker uitkomt met behulp van anderen. En ze kreeg genoeg voorzetten van Theo om het perfecte verhaal te vertellen.

 

Na twee uur begon Maassen immers over het vertrek van Arib uit de Tweede Kamer. Ze vertrok nadat het Presidium, zeg maar het dagelijks bestuur, de opdracht aanvaardde om onderzoek te doen naar grensoverschrijdend gedrag van haar. Maassen probeerde door het verweer van Arib te breken dat erop neerkwam dat het allemaal een eenzijdige aanval was van de nieuwe Kamervoorzitter Vera Bergkamp. Sterker nog, ze weet niet wat de beschuldigingen waren omdat ze van anonieme bronnen kwamen. Ze deed alsof ze het ook allemaal niet weet. De reactie van Jos Govaart na wat appverkeer: ,,Ze had daar natuurlijk nooit moeten gaan zitten als ze al wist dat ze niets zou zeggen.’’

 

Heeft ie een punt natuurlijk. Het was de perfecte kans geweest voor een goed verhaal want Arib had alle tijd om het NRC-verhaal te lezen waarin vrij uitgebreid staat welke beschuldigingen er in de anonieme brieven stonden. Haar leiderschap zou te hard zijn, te onmenselijk. Daar had ze over kunnen nadenken en aan de hand van de fragmenten kunnen vertellen waar die stijl vandaan komt. Maassen bood haar ergens in het gesprek zelfs de gelegenheid door haar te vragen of het overwinnen van de achterstand waarmee ze begon in Nederland ook een prijs heeft.

 

Dat laatste zou voor een filmmaker de perfecte aanleiding zijn voor een verhaal; iets in jezelf dat je moet overwinnen. Die strijd is altijd alles wat een film boeiend maakt. Arib had zich vooraf de vraag moeten stellen: “Ga ik dat verhaal vertellen?” En zo niet, dan had ze inderdaad lekker thuis moeten blijven.