Politici die alleen maar zenden via Twitter verdienen de Twitterdood, of niet?
De NOS deed onlangs een onderzoek naar het “sociaal twitteren” van onze dames en heren politici. De conclusie was dat Twitter voor onze politici niet bepaald een sociaal medium is. Dat het onderzoek van de NOS flinterdun is, zou ik kunnen bespreken in deze blogpost. Maar dat heeft Alice Verheij al uitstekend gedaan. De bewering van het NOS-onderzoek blijft natuurlijk wel overeind staan. Politici gebruiken Twitter nauwelijks op een sociale manier. Vele politici gebruiken Twitter alleen maar om te zenden. Wij ervaren Twitteraars weten natuurlijk dat zenden een gotspe is. Dat doet men niet op Twitter. Daar staat de Twitterdood op. Maar hoe erg is dat nou, dat zenden? Is dat écht altijd zonde en een gemiste kans?
Neem nu het premiersdebat van zondag 23 mei. Femke Halsema (voldoende qua sociaal twitteren) en Alexander Pechtold (zware onvoldoende qua sociaal twitteren) mochten daaraan niet meedoen omdat ze te weinig virtuele zetels hadden. Toch waren zij via Twitter in staat om zowel tijdens als na het televisiedebat een rol te kunnen spelen in het debat. Tweets van hun hand waren een bron voor verschillende media om hun commentaar op het debat te leveren. Allemaal zonder al te veel interactie met het publiek. Als hun doel was om tóch aan het debat deel te nemen dan is dat best geslaagd. Hoeveel meer zou ze het op dat moment hebben opgeleverd als ze wel meer deelgenomen hadden in conversaties? Ik vraag het me af. Een hoop lof van de twittergemeenschap. Een twitteraccount met een paar duidelijke statements zijn voor media veel makkelijker doorzoekbaar dan complete conversaties. Wat de kans op een paar mooie quotes in een nieuwsuitzending weer groter maakt. Zegt u het maar.
Natuurlijk wordt het twittergedrag van politici vele malen sympathieker wanneer zij wel de conversatie aangaan met hun online volgelingen. Maar weer vraag ik me af, zouden er veel mensen zijn die politici volgen om op andere stemgedachten gebracht te worden? Soms denk ik wel eens dat we op media als Twitter iets te vaak de Fair Play Cup willen winnen in plaats van de cup met de grote oren.
More articles like this
Hoe merken op kleine schaal de grootste fans kunnen bouwen
De band die voetbalclubs en hun supporters onderling hebben en onderhouden, is iets waar menig merk jaloers op zal zijn. Zij kunnen alleen maar dromen van fans zoals voetbalclubs die hebben. Maar waar grote, mondiale merken vaak denken dat ze daarvoor een miljoenenbudget nodig hebben, geloof ik dat je ook een voorsprong kunt creëren door op kleinere schaal aanwezig te zijn. Mits je als merk durft te kiezen.
‘Je bouwt geen community om het merk, maar om wat mensen met elkaar willen beleven’
Steeds meer merken dromen ervan: een trouwe community van fans die elkaar opzoeken, samen dingen doen en zich verbonden voelen met het merk. Maar werkt dat eigenlijk wel? En zo ja, voor wie dan? Jos kijkt er met een nuchtere maar scherpe blik naar. ‘Niet elk merk hoeft dit te doen. Maar als je het doet, moet je het goed doen.’
‘Waarom marketing (ook) mensenwerk blijft’
Afgelopen week sprak ik Wing Cheung. Die naam zegt je misschien niets, maar hij schreef een boek dat je als business-to-business marketeer even moet checken: Word B2B meesterverleider. Niet omdat hij nou de hele marketingwereld omverblaast met nieuwe theorieën, maar omdat hij iets doet wat we in deze AI-gekte bijna vergeten: hij gelooft in mensen.