Politici die alleen maar zenden via Twitter verdienen de Twitterdood, of niet?
De NOS deed onlangs een onderzoek naar het “sociaal twitteren” van onze dames en heren politici. De conclusie was dat Twitter voor onze politici niet bepaald een sociaal medium is. Dat het onderzoek van de NOS flinterdun is, zou ik kunnen bespreken in deze blogpost. Maar dat heeft Alice Verheij al uitstekend gedaan. De bewering van het NOS-onderzoek blijft natuurlijk wel overeind staan. Politici gebruiken Twitter nauwelijks op een sociale manier. Vele politici gebruiken Twitter alleen maar om te zenden. Wij ervaren Twitteraars weten natuurlijk dat zenden een gotspe is. Dat doet men niet op Twitter. Daar staat de Twitterdood op. Maar hoe erg is dat nou, dat zenden? Is dat écht altijd zonde en een gemiste kans?
Neem nu het premiersdebat van zondag 23 mei. Femke Halsema (voldoende qua sociaal twitteren) en Alexander Pechtold (zware onvoldoende qua sociaal twitteren) mochten daaraan niet meedoen omdat ze te weinig virtuele zetels hadden. Toch waren zij via Twitter in staat om zowel tijdens als na het televisiedebat een rol te kunnen spelen in het debat. Tweets van hun hand waren een bron voor verschillende media om hun commentaar op het debat te leveren. Allemaal zonder al te veel interactie met het publiek. Als hun doel was om tóch aan het debat deel te nemen dan is dat best geslaagd. Hoeveel meer zou ze het op dat moment hebben opgeleverd als ze wel meer deelgenomen hadden in conversaties? Ik vraag het me af. Een hoop lof van de twittergemeenschap. Een twitteraccount met een paar duidelijke statements zijn voor media veel makkelijker doorzoekbaar dan complete conversaties. Wat de kans op een paar mooie quotes in een nieuwsuitzending weer groter maakt. Zegt u het maar.
Natuurlijk wordt het twittergedrag van politici vele malen sympathieker wanneer zij wel de conversatie aangaan met hun online volgelingen. Maar weer vraag ik me af, zouden er veel mensen zijn die politici volgen om op andere stemgedachten gebracht te worden? Soms denk ik wel eens dat we op media als Twitter iets te vaak de Fair Play Cup willen winnen in plaats van de cup met de grote oren.
More articles like this
‘Ik verwarde symbolische gebaren met structurele verandering’
Ali Marmaduke is strategy director bij ons, bij Brand Potential dus. Jarenlang geloofde hij heilig in brand purpose: het idee dat merken de wereld beter kunnen maken. Inmiddels kijkt hij daar met andere ogen naar. ‘De meeste merken gebruikten purpose om zich mooier voor te doen, niet om echt te veranderen.’
Byron Sharp: je merk groeit niet omdat mensen je zó leuk vinden
Laatst luisterde ik naar de Brand Master Podcast van Stephen Houraghan met als gast niemand minder dan Byron Sharp. Je weet wel, die Australische marketingprofessor van het Ehrenberg-Bass Institute, auteur van How Brands Grow – het boek dat je al jarenlang in élke marketingpresentatie voorbij ziet komen.
Zo groei je als merk (en voorkom dat je volgend jaar op de glijbaan staat)
Merken willen groeien. Logisch. Maar de meeste blijven een beetje hangen in hun eigen bubbel. Ze zeggen dat innovatie belangrijk is, maken een PowerPoint met een vliegwiel en gaan vervolgens weer verder met vergaderen. Terwijl de echte groeiers – de merken die je wél tegenkomt in de supermarkt, op je Instagram-feed én in je brein – iets anders doen.
Are you fit for innovation?
You wouldn’t run a race without first working on your fitness. It’s the same with innovation. Explore how businesses build innovation strength in our whitepaper.