Nederland 2.0: Een gebroken klomp

Afgelopen weekend brak mijn klomp. Via Twitter nam ik kennis van een nieuwe politieke partij die mee gaat doen aan de aanstaande Tweede Kamerverkiezingen. De partij heet Nieuw Nederland. Laat ik voorop stellen dat ik – los van het feit dat ik vind dat er te veel politieke partijen zijn – iedereen het democratische recht gun om een politieke partij te stichten. Een belangrijk uitgangspunt daarbij lijkt me echter wel dat je een visie hebt over wat er beter kan in een land. Bij Nieuw Nederland zie ik wat anders. Een idealistisch streven naar een mooiere samenleving, allemaal mogelijk gemaakt via crowdsourcing. Ik dacht dat Rita Verdonk met haar Trots had aangetoond, dat zo’n benaderingswijze gedoemd is te mislukken.

Crowdsourcing is een mooi principe. Als het afgebakend gebeurt tenminste. Het ontwikkelen van de DSB-bank film door Jan Willem Alphenaar & Co laat tot in de VS zien waar mensen door samenwerking kunnen komen. Starbucks en Dell genereren ideeen die zij terug laten komen in hun bedrijfsvoering. Vorige week schreef ik over de actie van MINI. Allemaal leuke en vooral sympathieke initiatieven. Maar een politieke partij, dat gaat om het besturen van een land. Dat ga je niet even via alle goede mensen op sociale media regelen. Want op basis van welke grond en ideologie gebeurt dat dan? Heeft de afgelopen kabinetscrisis dan niet juist aangetoond dat een land behoefte heeft aan leiderschap en duidelijke ideeën van wat men met de toekomst en heden van een land wil? Ik zeg vaak dat sociale media geen goed product van een slecht product kunnen maken. Dit is bijna nog erger. Hier spreekt men de verwachting uit dat je van niets, iets kunt maken. Dat lukt Pablo Picasso niet eens.

Ik hoop echt dat ik het in alles mis heb. Dat ik iets totaal mis.  Ik heb er naar gevraagd op Twitter. Dat deze partij alleen maar een statement wil maken. Dat politici hun ego eens wat vaker opzij moeten zetten en een land moeten gaan besturen ofzo. Maar ik vrees dat dit bittere ernst is.