Kunnen we alsjeblieft stoppen met het grote doodverklaren?

Yes! Het is weer zover. Public Relations is weer eens doodverklaard. Of een eerdere doodverklaring wordt weer aangehaald. Daar wil ik vanaf zijn. Robert Philips. Deze oud Edelman-meneer schreef het boekje, Trust me, PR is dead. Voor iets wat dood is ademt PR nog aardig wat gezonde lucht zou ik zo zeggen. Maar het boekje verklaart natuurlijk wel precies waarvoor doodverklaringen gebruikt worden. En dat is altijd een commerciële reden. En ik ben daar eerlijk gezegd wel een beetje klaar mee.

Public Relations deaud ? don’t think so.
Natuurlijk is het lekker om een evoluerend vak lekker in een nieuw jasje te proppen. Noem het Content Marketing, noem het storytelling. Noem het Public Engagement, public leadership, het nieuwe reputatiedenken 8.0. Ik vind het allemaal best. Laten we er een aantal definities van public relations nog maar eens even bijkpakken:De aloude Nederlandse definitie is:Public Relations (pr), oftewel ‘publieke relaties’, is het stelselmatig bevorderen van het wederzijds begrip tussen een organisatie en haar publieksgroepen. Nou, het is zeker waar. Het wederzijds begrip in 2018 is soms ver te zoeken.

Dan door naar de definitie volgens de PRSA:  “Public relations is a strategic communication process that builds mutually beneficial relationships between organizations and their publics.” Ongeveer hetzelfde..Als organisaties en publiek ook dood zijn dan kun je public relations inderdaad ook wel ter grave dragen.

Ok, dan de definitie van de CIPR. Misschien biedt die grond voor de doodverklaring. Public Relations is about reputation – the result of what you do, what you say and what others say about you.

Public Relations is the discipline which looks after reputation, with the aim of earning understanding and support and influencing opinion and behaviour. It is the planned and sustained effort to establish and maintain goodwill and mutual understanding between an organisation and its publics.Dit is overigens de beste definitie wat mij betreft. Dood? Ik dacht het niet. Belangrijker dan ooit, zou ik zeggen. En iedereen in onze branche weet dat dat waar is. Zit je wel eens aan tafel bij een inter-agency meeting? Wie stelt de inhoudelijke vragen? Wie denkt aan het mitigeren van risico’s? Wie kijken verder dan de creativiteit van de campagne? Juist, dat zijn die lui van PR. En ja, wie het pr-vak ziet als het mr-vak (mediarelaties), die hebben een probleem. Dat is een veel te smalle basis om een bureau op te bouwen. En ja, natuurlijk kun je een bureau bouwen op het nieuwste kraaltje of spiegeltje op het gebied van technologie en data. Dat is echt een prima manier om de aandacht te vangen of om een boekje te verkopen. En natuurlijk snap ik dat als je jezelf reputatiemanager noemt, je hogere uurtarieven kunt vragen. En dat als je jezelf content creative noemt, dat je dan een stuk moderner en creatiever overkomt. Ik snap het allemaal. Maar het is niets meer dan positionering.

PR bestaat al bijna 20.000 jaar.
Er is een reden dat het Public Relationsvak al jaren meegaat. Volgens het PR Museum zelfs sinds 17000 voor Christus.  Zolang er iets is als publiek én organisaties is het vak springlevend. Hoe je dat doet en of je meegaat met de tijd, bepaalt of je in business blijft. Maar dat geldt ook voor de automobielindustrie, de bouwindustrie, onderwijs of ICT. Is een van die vakgebieden nog hetzelfde als in je jeugd? I don’t think so.  Dus wie andere disciplines doodverklaart, zegt eigenlijk: “Ik geloof eigenlijk niet in eigen kunnen en heb een doodverklaring nodig om me af te zetten tegen de rest”. Complete nonsens dus.